زندگی شهری و مقتضیات عصر مدرنیته به شدت ما را از هم دور کرده است. این پدیده فقط جسم ما را فرسوده نکرده، بلکه دل و قلب ما را سخت و بی روح و رمق ساخته است. از سویی دیگر فضای مجازی چنان ما را سرگرم و سرگردان خود کرده است که گاه از حال نزدیک‌ترین نزدیکان غافل می‌مانیم.
به لحظه کوچک‌ترین و بی‌مایه‌ترین اخبار را با ولع تمام دنبال می‌کنیم، اما نمی‌دانیم که همسایه بالایی یا پایینی یا بغلی ما چند ماه و چند سالی است که از درد جانکاه سرطان و سل به خود می‌پیچد یا از فقر و فلاکت ناله‌اش با آسمان بلند است.
شب یلدا بهانه خوبی است برای رستن از خود و خودخواهی‌های خود و رهایی از غرق‌شدن در خود غیرحقیقی و رها شدن از غفلت محض و اهتمام به همه آنچه که لازم است به آن توجه کنیم. یک شب است در سال؛ یادگار فرهنگ کهن و بامعنای ایرانی که می‌تواند بهانه‌ای باشد برای جمع‌شدن و تشکیل همان خانواده بزرگ. بهانه‌ای باشد برای دلجویی و همدلی با خانواده، تبار، دوستان، همسایگان و نیازمندان.
اگر اهل معنویت و معنا هستیم باید بدانیم که دست خداوند با جمع و جماعت است و خداوند چون خود آقا و کریم است، آقایی و کرم را بسی دوست می‌دارد. می‌شود با هدیه‌ای، مساعدتی، آمد و شدی یا حتی با یک سلام و پیام دلی را غرق در شادی کرد و غبار اندوهی را از جانی تکاند.
حضرت امیر سلام الله علیه چه زیبا فرمود: «از جمله کفاره گناهان بزرگ، به فریاد بیچاره و مظلوم رسیدن و تسلى دادن به افراد غمگین است».