حسب برخی تجارب خدمت اساتید مکرم نکاتی به عرض می‌رسد:
- در کنار اهتمام به انتقال دانش لازم در زمینه تدریس، از تربیت معنوی و اخلاقی دانشجویان غفلت نفرمایید و بلکه روح جاری و ساری درس و بحث باید اعتلا و ارتقای معنوی و اخلاقی باشد.
- غفلت شماری از اساتید از وضو، دعا و یاد خداوند به هنگام ورود به کلاس و آغازگری تدریس مایه تعجب است. برای یک استاد دین‌دار چنین شروعی باید مایه افتخار و ابتهاج باشد.
- برای کلاس ناظر گذاشته و انجام حضور و غیاب را به ناظر واگذار کنید و خود غیر مستقیم اشراف داشته باشید. با این طریق هم جایگاه رفیع استادی حفظ می‌شود و هم از فشارهای روانی نظارت مستقیم بر کلاس رها می‌شوید.
- کلاس را به چند گروه تقسیم کرده و پژوهش آزاد یا فصول کتاب را میان آنان توزیع کنید و در جدول زمانی مناسب فرصت ارایه بدهید. نمرات کنفرانس را هم به دانشجویان واگذار کنید. بگذارید دانشحویان حس مشارکت در نصاب نمرات را پیدا کنند.
- مجال بحث و گفتگو در زمینه‌های متناسب با فصول کتاب را در کلاس فراهم کنید و تا می‌توانید به نقدها و اشکالات دانشجویان احترام گذاشته و پاسخ‌ها را با رعایت جوانب اخلاقی ارایه کنید.
- تحقیقات نشان می‌دهد که زبان بدن به مراتب از زبان معمول تاثیر گذارتر است. از این جهت باید همه نشست و برخاست استاد پیام آور علم و اخلاق باشد.
- زبان قصه، ادبیات بیان تجربیات و خاطرات درس آموز در انتقال پیام های اخلاقی بسیار موثراند. از این روش ها به نهایت بهره گیرید.
- دانشجویان فرزندان همین آب و خاک و متاثر از ده‌ها زمینه و بستر زیبا و زشت در محیط خانه و اجتماع هستند. استاد باید خود را همواره آماده شهود رفتارها و گفتارهای ناروا و ناشایست نگاه دارد و با اصل تغافل و حلم با همه رفتارهای نامناسب طبیبانه تعامل کند.
سر آخر آن که در حال حاضر آسیب‌های متعدد انگیزشی و رفتاری در میان دانشجویان مشهود است؛ کاهش انگیزه رشد علمی، کم رنگی ارزش‌های دینی و اخلاقی، بی‌اعتنایی به سنت ازدواج و فرزندآوری، اشتیاق به مهاجرت و … از جمله این دست آسیب ها هستند. استاد باید به صورت غیر آشکار برای آنها چاره جویی داشته باشد.