امروز از دست قضا دو ولادت بزرگ و پر برکت همزمان شده است:
یک؛ ولادت با سعادت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم
- همو که حقاً که مدال «لولاک لما خلقت الافلاک» را بر گردن دارد و خداوند هستی را به یُمن قدوم او بنیان نهاد و هم چنان به یُمن وجود او و حضور فرزند او حضرت حجت (روحی فداه) پا برجا نگاه داشته است.
- همو که وعده ظهورش را قرن ها پیشتر به پیامبران پیشین داده بود و به دست او گرانسنگ ترین کتاب آسمانی که کوه ها تاب تحمل آن را ندارند، بر جهانیان ارایه کرد و به دست او جامع ترین و کامل ترین دینِ مورد رضایت خود را بر آدمیان عرضه داشت.
- همو که به یُمن ظهور او و برکات بی بدیلی که وجود او برای جهانیان در پی داشته و دارد، ابلیس و لشکریان او را به سوز و گداز انداخت؛ مگر او رحمت جهانیان نیست: «وَ مَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ» (انبیاء: ۱۰۷)
- همو که خلیفه خدا بودن در زمین را معنا فرمود و افتخار «اسوه جامع مومنان» بودن را نصیب خود کرد و خداوند را با جمله شگفت آور «وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ» (قلم: ۴) به ستایش از خود فراخواند و در یک کلمه به همه آیات قرآن تجسد بخشد: «کان خلقه القرآن»
دو؛ ولادت با برکت صادق آل محمد علیه السلام
- همو که سریان جامع و کامل صدق در اندیشه و منش به او لقب «صادق» بخشید و در ظهور و بروز اندیشه و منش اهل بیت علیهم السلام چنان توفیقی به کف آورد که دوست و دشمن را به شگفتی و تحسین واداشت.
- همو که با تلاش طاقت سوز چند دهه ای خود و با تربیت پرشمار شاگردانی نام آور و تبیین جامع آموزه های متعالی دین و با سامان دادن به نظام واره مکتب اهل بیت علیهم السلام و ارایه حدود دو سوم میراث روایی، شیعه را با عنوان «شیعه جعفری» نام آور کرد.
- همو که عالمان پر مدعای اهل سنت در هر گفت و شنود علمی با او به خُردی و بی مایگی دانش خود در برابر دانش بیکران او اذعان کردند و حضور در درس و بحث او را برای خود افتخاری دانستند.
- همو که در کنار دانش بیکران، با التزام ستودنی به اخلاق الهی و قرآنی، منش کریمانه و حلیمانه، زهد حقیقی، عبادت و شب زنده داری مستمر و با مدیریت حکیمانه شیعیان در برابر سیل بنیان کن حاکمان جور، تصویری جامع از مفهم «امام» را به جهانیان عرضه داشت.
صادقانه در برابر ساحت فیض گستر خداوند عرضه می‌داریم که سپاس شایسته از محضر ربوبی او به خاطر تقدیم این دو شاهکار دستگاه آفرینش، از توشه و توان ما بیرون است.
علی نصیری، صبح سه شنبه، یازدهم مهر ماه ۱۴۰۲