امروز یکشنبه بیست و ششم شهریور ماه ۱۴۰۲؛ برابر با اول ربیع الاول ۱۴۴۵ را می‌توان از جهاتی چند بهار رشد و تعالی فزونتر برای خود و جامعه دانست:
یک؛ در عرصه دین و دین داری، در دو ماه محرم و صفر عموم مردم دین دار با همراهی و همدلی مدیران خُرد و کلان کشور در درون شهرها و روستاها و در پیاده روی اربعین با گذار بی سایقه شمار آنان از چهار میلیون نفر، از امتحان بزرگ ارادت و عشق به ساحت اهل بیت (علیهم السلام) با سربلندی تمام بیرون آمدند. دست مریزاد و آفرین بر این همه عشق و ارادت!
دو؛ کشور در عرصه تحولات داخلی، منطقه ای و جهانی در مقایسه با ادوار مختلف پیشین از وضعیت مناسب تری به شرح ذیل برخوردار است:
- پس از قریب دو دهه زورآزمایی در عرصه انرژی هسته ای و تحمیل شدیدترین تحریم ها، تحقیقاً بر دنیای سلطه و سطوت آشکار شده است که بیش از حال و روز کنونی امکان فشار بیشتر بر نظام اسلامی و بر مردم ایران وجود ندارد. دیگر تیری در ترکش کسی نمانده که امیدی به رهاییش باشد! باری، تحریم ها زیان ها زد و آسیب ها وارد کرد، اما کشور من حیث المجموع به راه خود در حرکت است.
- جنگ روسیه و اکراین با همه تلخی ها که به همراه دارد و هرگز نباید برای آن دست افشانی کرد، دنیای غرب را در گردابی عمیق و سیاه چاله ای ژرف گرفتار ساخت که برآیند تحولات آن منافع فراوانی برای کشور به همراه آورد که گرانی نفت و روی آوری کم سابقه روسیه به ایران از جمله آثار آن بوده و هست.
- بعد از قریب یک دهه تاریکی روابط ایران با اعراب به ویژه کشورهای حاشیه خلیج فارس، بسترهای آشکاری در بهبود روابط پدید آمد که گرمی روابط ایران با عربستان و امارات با توجه به نفوذ آنان در منطقه از نشانه های آن است. نقش توسعه روابط با جهان اسلام در تعالی کشور بر هر سیاست دانی آشکار است.
- آزاد سازی اموال بلوکه شده کشور که از سر ناچاری و استیصال انجام گرفت، به توقف روند رو به افزایش تورم در کشور و کاهش فشار اقتصادی بر اقشار ضعیف جامعه منتهی می گردد.
- سال گذشته در ماجرای اغتشاشات شهریور ماه، درس ها و تجربه ها اندوخته شد. معاندان کشور دریافتند که امید و دلخوشی آنان از فروپاشی نظام سیاسی کشور توهمی بیش نبوده است و مدیران کشور هم دریافتند که باید خام اندیشی و خام منشی در تعامل با مردم و بحران های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی را کنار گذارند.
باری، کشور در این چند دهه اخیر تجربه های تلخ و خسارت باری در برخورد با بحران های ذیل را پشت سر گذاشت؛ از جمله:
بحران برخورد با اقشار ضعیف جامعه (در ماجرای دهه شصت مشهد و ماجرای افزایش نرخ بنزین)
بحران برخورد با دانشجو و دانشگاهیان (ماجرای کوی دانشگاه)
بحران برخورد با پدیده سفارت خانه ها (ماجرای سفارت انگلیس و عربستان)
بحران برخورد با مساله جنسیت و پوشش زنان (ماجرای مهسا امینی)
گمان می رود که این حوادث تلخ و خسارت های برخاسته از آنها به اندازه کافی دست اندرکاران عرصه های مدیریتی کشور را آن قدر پخته و آبدیده کرده است که نگذارند دیگر زمینه های بحران و آشوب در کشور شکل گیرد و پیش از برخاستن هر گونه توفانی بحران ها را علاج کنند.
سخن آخر: اینک در نیمه دوم سال ۱۴۰۲ حداقل با دو تحول تاثیرگذار روبرو هستیم:
- بازگشایی مدارس، حوزه ها و دانشگاه ها؛ یعنی همان عرصه و بسترهایی که باید انسان های مولد دانش، خلاق و خدمتگزار و در عین حال دین دار تربیت کنند. آیا با وضعیت کنونی و با کاستی های جاری می توان به آینده ای روش تر امید بست؟! تنها سخن این ناچیز در این عرصه، تاکید بر نقش اساتید حوزه و دانشگاه در ایجاد امید، نشاط علمی، روح تحقیق و پژوهش و ابتهاج معنوی و اخلاقی در محیط های علمی است.
- در اسفند ماه سال جاری انتخابات تاثیرگذاری در پیش است. انتخاباتی که در چهار سال آینده وضعیت قوه مقننه را تعیین می کند و هشت سال تکلیف خبرگان را آشکار می سازد. باید بدور از فضاسازی ها، افرادی از هر جهت لایق و شایسته روانه دو مجلس شورا و خبرگان شوند.
از خداوند مهر گستر می طلبیم که همه عبادات در ساحت خود و ارادات در ساحت اهل بیت (علیهم السلام) را از آحاد ملت به نورانی ترین وجه پذیرا باشد و آینده ای پر از نور و سرور و لبریز از شوکت و شکوه برای کشور رقم زند! بمنه و کرمه
علی نصیری، سحر روز یکشنبه، بیست و ششم شهریور ماه ۱۴۰۲